WILLIAM IN LONDON

Quedanme poucos dias para deixar a cidade, todo foi bo. Sei que voltarei, pois non e unha viaxe que se tenha que programar demasiado e a sensacion que deixa Londres e agradable. E unha cidade moderna que respecta o clasico, revision permanente da tradicion para adaptala o mundo de hoxe.

Non sei se habera outra metropolis que conviva tan ben cos espacios naturais, na que o formigon nunca chegue a protagonizar a paisaxe, para min esto e exemplar, o que mais me gusta de aqui.

Nestes dous meses non tiven tempo a profundizar, pois tinha que traballar e nen sequera fun a academia para practicar o ingles, pero sempre tes contacto cos ingleses e co seu idioma, ainda que as veces e complicado entenderse, hai algo subliminal que permite mostrarte como sempre o fixeches. Eu aqui quixen facilitar no entorno laboral o xeito de chamarme, sobre todo porque para polacos, bengalies, griegos e arxelinos dicir Guillermo e costoso polo que me presentei como William pero o pouco tempo, non sei porque, todo o mundo intentaba chamarme Guillermo. Ainda que Guillermo e William son o mesmo: distinto continente para o mesmo contido, Guillermo e a definicion mais aproximada do que son. Por eso non me chamo Miguel.

Hoxe caminhei sen parar, estiven en Victoria a primeira hora a recoller as minhas tips da pasada semana, baixei ate a beira do rio no corazon de Westminster, Trafalgar Square, Charing Cross Soho...

Ocurreuseme ir visitar o Centro Galego, morrinha ou que sei eu, xa ian ser as duas e decidin non comer para poder picar algo logo, o son dunha muinheira. Bus Pass dun dia e venha que si o 19, o 18, o 14 infinidade de buses e ainda asi percorrin kilometros caminhando. Ian ser as 4 da tarde e ainda non atopara o centro galego, dinlle a volta a un cemiterio, con medo pois xa era noite e os cemiterios aqui son identicos os dos comics de terror e a zona do Centro Galego de Londres non e precisamente videovixilada...Estaba pechado: nen polbo, nen Ribeiro. Funme resignado pois polo menos conhecera novos lugares e voltei o centro: Oxford Street, a Sodoma e Gomorra do consumismo, moreas de xente mercando roupa e agasallos, ringleiras para facerse cun Rolex, iPods, xoguetes en Hamleys; unha xogueteria de 6 andares con cousas increibles(visitarei esta cidade con Andrea).

Eran as 6 da Tarde e todavia non comera, e non solo iso, non gastara un penique.. toda esa xente en pleno Credit Crunch mercando desquiciadamente e eu ponhendo a proba a minha castidade consumista. Rachei con esa postura insolente, decidin, ainda que fora, gastar parte das propinas que recollera pola manha na Tasca para comer algo. Non me convencian os aromas thailandeses nen os turcos, nen indios, dubidei cos italianos e pubs do pais, non estaba en plan exotico, quizais pola minha frustracion co polbo e o ribeiro merquei media ducia de castanhas que un home asaba en pleno Oxford Street, e e que esta cidade tenche de todo mehome!! faltelle o mellor unha raxeria pulperia sala de festas... algho asi

JAIME IGLESIAS

EIS O REI DA RESTAURACION EN CADEA DA CIDADE DE LONDRES. DESPOIS XESTIONAR DE XEITO EXCELENTE A SUCURSAL DE LA TASCA EN ISLINGTON COMEZA UNHA NOVA ANDAINA EN BYRON, HAMBURGRESAS DE CALIDADE. DE SEGURO QUE O PREMIARAN POLA SUA PROFESIONALIDADE, PERO CERTAMENTE TEN QUE CORREXIR ALGUNS ASPECTOS REFERENTES A COMPOSTURA, QUE ERES DE LA ESCUELA SUIZA CONHO!!!

OTRANTO

NON E SOMENTES UN IMAN DE NEVEIRA, UN SOUVENIR ITALIANO, OTRANTO INDICA EN CADA MOMENTO COMO VAI A COUSA. O IDEAL E QUE A PROA ESTE MINIMAMENTE ELEVADA, QUE SE CHEGARA A BON PORTO SEN INCIDENCIAS, PERO CANDO OTRANTO ROTA A POSICIONS EXTREMAS: PODE PASAR CALQUER COUSA POLO QUE HAI QUE ACOUGAR.

MENUDOS TIPOS

ONTE FUN DAR UNHA VOLTA NOCTURNA COS COLEGAS DO TRABALLO, TOMAR UNHAS PINTAS VAIA. PASAMOLO BEN E CELEBRAMOS A VICTORIA DO BARCELONA. O FUTBOL ESPANHOL SEGUESE MOITO E HAI UN BARETO EN CHARING CROSS NO QUE TENHEN CENTOS DE TELEVISIONS PARA VER PARTIDOS DE FUTBOL E RUGBY DE TODO O MUNDO. ONTE DERBI ESPANHOL E ITALIANO E POR SUPOSTO MOITO RUIDO. E DESPOIS O AMBIENTE NOCTURNO DO SABADO DE LONDON, NADA PARTICULAR.

POR CERTO SAIN COA XENTE DE ARRIBA OS DE ABAIXO NON ME PARECIAN DE FIAR

ARABELA DRIVE, CAMINITO A RICHMOND

A Casa de Meresa tinha que ser incluida nas guias da cidade, non solo porque lle concedo a Q de calidade hoteleira senon porque ten engadido un paquete turistico con paseos por un parque natural, a pe ou en bici; gastronomia lixeira e

audicions desde son cubano ate cubano son.

E de recomendar tamen o "celebrities tour" para, porque non, ollar a casa de Mick Jager ou a clinica onde Amy, Pete e Kate purifican o sangue e a alma.

Como se un experto zen orientara as suas estancias, ese curruncho de Arabela Drive consigue que Londres se faga mais pequeno e asequibel. GRAZAS MERESA POLA TUA ACOLLIDA!!

UN PASEITO BUENO

Quero compartir un paseinho que me din hoxe .... ollades os contrastes